Ο εκβιασμός της ΔΕΗ εις βάρος των ΚΡΗΤΗ FM 101.5 και KPHTH TV1

Θα αρχίσω με ένα περιεκτικό μάθημα ιστορίας.

Ο ΚΡΗΤΗ FM 101.5 είναι ο πιο ιστορικός ραδιοφωνικός σταθμός της Κρήτης. Ιδρύθηκε το 1989, και σφυρηλατήθηκε στα γεγονότα μίας έντονα πολιτικοποιημένης εποχής. Το 1990 ακολούθησε η ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 1 (KPHTH TV1), ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός που εξέπεμψε στην Κρήτη.

Η ιστορία των συγκεκριμένων μέσων δέθηκε με την ιστορία αυτού του νομού.

Αυτό μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς όμως είναι η αλήθεια. Σε κάθε κρίσιμη συγκυρία για τον τόπο, δίνουν το παρόν. Το πλήρωσαν με απειλές, εκβιασμούς, τραμπουκισμούς, δικαστικές περιπέτειες, εξοντωτικά πρόστιμα, δολιοφθορές στις εγκαταστάσεις τους. Με κόστος, δηλαδή, που μετριέται. Κι επιβίωσαν.

Η ελευθερία έκφρασης αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο αυτού του εγχειρήματος. Η ελευθερία έκφρασης αποτέλεσε και το λόγο όμως για τον οποίο πολεμήθηκαν: όπως κάθε τι καλό, η ελευθερία έχει κόστος και συνέπειες: εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη.

Πάντα, σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές, ο ΚΡΗΤΗ FM και η ΚΡΗΤΗ TV 1 βρίσκονται στο στόχαστρο. Δεν ήμασταν ποτέ ιδιαίτερα καλοί στις δημόσιες σχέσεις, δεν επιλέξαμε να κρυφτούμε και το ότι μιλάμε ελεύθερα είναι ενοχλητικό. Όπως και σήμερα.

Καταστολή δια του διακόπτη

Είναι γεγονός ότι οι εποχές αλλάζουν. Κι οπότε, είναι λογικό να αλλάζουν και τα μέσα φίμωσης. Σε συνθήκες οικονομικού πολέμου – τις οποίες ζούμε – είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από το να προτάσσεις τα όπλα, να δυσχεραίνεις διαρκώς τις συνθήκες επιβίωσης του εχθρού σου και στο τέλος να προχωράς, ας πούμε, στη διακοπή του ρεύματος, λόγω κάποιου χρέους, μη αποδεχόμενος διακανονισμό.

Η βία, έτσι, παρουσιάζεται ως νόμιμη συνέπεια της αδυναμίας εκπλήρωσης των υποχρεώσεών σου. Εμείς, επιβάλλουμε το νόμο, λένε, δε λογοκρίνουμε. Κι έτσι, η φυσική εξόντωση που επιφέρουν οι αποφάσεις τους, παρουσιάζονται ως περίπου μία «φυσική» συνέπεια στην οποία υπαίτιος είναι αυτός ο οποίος εξοντώνεται! Ας είχες τα χρήματα στην ώρα τους, θα σου πούνε. Κι ας γνωρίζουν.

Γνωρίζουν αυτοί τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν σήμερα. Και γνωρίζουμε κι εμείς τον ιδιαίτερο τρόπο που αντιμετωπίζονται άλλα μέσα ενημέρωσης.

Το νέο καθεστώς δεν επιθυμεί να διώκει για πολιτικούς λόγους. Επιβάλλει εξοντωτικά πρόστιμα, διώκει για χρέη και απαιτεί την εφαρμογή μίας «νομιμότητας» κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους. Μέσω της καταστροφής κτίζει το νέο επιθυμητό περιβάλλον.

Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα είχαν το θάρρος να εμφανίζουν το πρόσωπό τους. Τώρα, πράττουν από το παρασκήνιο. Δίνουν «εντολές» και κρύβονται. Και οι αχυράνθρωποι στέκουν μπροστά άκαμπτοι. Αδιάλλακτοι.

Ο κ. Ζερβουδάκης εκτελεί εντολές

Ας πούμε, ο κ. Ζερβουδάκης, δε διαπραγματεύεται. Εκτελεί εντολές. Μας το επανέλαβε πολλές φορές στη συνομιλία που είχαμε. Και η εντολή που έλαβε ήταν η ΔΕΗ να κλείσει τον διακόπτη. Για ένα χρέος λίγων χιλιάδων ευρώ, παύει τη λειτουργία 2 ιστορικών μέσων ενημέρωσης, πλήττει ανεπανόρθωτα το κύρος τους, δημιουργεί τεράστια κόστη, φιμώνει τη φωνή τους. Επειδή πήρε «εντολές».

Λες και το γεγονός ότι εκτελεί «εντολές» εξαλείφει την όποια βία των ενεργειών του, απαλείφει την αδικία της απόφασης, νομιμοποιεί την πράξη του. Σα να αφαιρεί την όποια δικιά του ευθύνη για τα αποτελέσματα που επιφέρει η εκτέλεση των εντολών, σα να μην υπάρχει απόφαση που να πάρθηκε εκ μέρους του κι οπότε σα να μην υπάρχουν συνέπειες προς αυτόν γι’ αυτή την απόφαση. Ή επειδή έχει παρθεί από κάπου αλλού η απόφαση, αυτό να του «επιτρέπει» να την πραγματώσει δίχως κόστος. Σα να μην έχει πλέον καμία βαρύτητα αυτή η ίδια η πράξη.

Κι οπότε, αν οι ενέργειες του κ. Ζερβουδάκη οδηγήσουν κάποια στιγμή σε μία καταστροφή ακόμα και σε θάνατο, αυτό δε θα είναι αποτέλεσμα της απόφασής του – αφού δεν ήταν ποτέ δικιά του, αφού αυτός υπάρχει πλέον ως ένα πειθήνιο όργανο – αλλά θα έχει συμβεί σχεδόν «φυσικά», ως μία καταστροφή για την οποία κανείς δε φέρει ευθύνη: «δεν αποφασίζω εγώ, εγώ εκτελώ εντολές». Που σημαίνει, συνέβη λόγω ανωτέρας βίας.

Όλα αυτά είναι εξαιρετικά βολικά, για όλους που εμπλέκονται σε αυτές τις ενέργειες, όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Ο κ. Ζερβουδάκης είχε την επιλογή. Θα μπορούσε να πει: «δε μπορώ εγώ να εκτελέσω αυτές τις εντολές». Τότε όμως θα έπραττε ως ελεύθερος άνθρωπος, που σημαίνει πως θα έπρεπε να αναλάβει και τις ευθύνες των πράξεών του. Θα υπήρχαν συνέπειες. Θα υπήρχαν υπεύθυνοι.

Ο κ. Ζερβουδάκης επέλεξε. Να εκτελεί εντολές. Κι όποιοι εκτελούν εντολές βρίσκουν μονάχα μονόδρομους… Δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ρωτήστε και την κυβέρνησή μας.

Το “Δίκαιο του Χρέους” απέναντι στην ελευθερία έκφρασης

Το θέμα μας, βεβαίως, μονάχα μερικώς είναι οι μεγάλες, υπαρκτές και καίριες ευθύνες του κ. Ζερβουδάκη. Εμείς, άλλωστε, δεν έχουμε κάτι το προσωπικό μαζί του. Κρίνουμε την επιλογή που έκανε.

Αυτό που μας ανησυχεί περισσότερο είναι οι αντιλήψεις και οι πρακτικές οι οποίες εκφράζονται δια των εντολών που δίνονται και οι οποίες ανήκουν σε αυτό που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως εγκαθίδρυση ενός ιδιόμορφου «Δίκαιου του Χρέους». Ένα πλαίσιο δικαιωμάτων, δηλαδή, που στα πλαίσια μίας μνημονιακής πραγματικότητας, είναι ανώτερη επί όλων των υπολοίπων δικαιωμάτων.

Όπως του δικαιώματος λ.χ. της αξιοπρεπούς διαβίωσης ή αυτού της ελεύθερης έκφρασης. Βασικά ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μικρότερη βαρύτητα, η δημοκρατική λειτουργία είναι περίπου περιττή μπροστά στην αναγκαιότητα εξυπηρέτησης του οποιουδήποτε χρέους με κάθε κόστος.

Αυτό αντικατοπτρίζεται και στις πολιτικές που ακολουθεί η ΔΕΗ με εμάς. Η εξυπηρέτηση του χρέους είναι πιο σημαντική από την ελεύθερη έκφραση των μέσων ενημέρωσης.Αλλά αντικατοπτρίζεται και στη γενικότερη στάση της, λ.χ. με την αποδοχή της επιβολής χαρατσιού μέσω των λογαριασμών της, στη σκληρότητα που δείχνει απέναντι σε καταναλωτές που βρίσκονται σε αδυναμία λόγω κρίσης. Οδηγεί ανθρώπους στην απόγνωση και στην απελπισία, και σε πρωτόγνωρα αδιέξοδα.

Παραβιάζοντας την Ευρωπαϊκή Ντιρεκτίβα για τον Ηλεκτρισμό

Και όλα αυτά είναι τρομερά όταν το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είναι, απλά, άλλο ένα καταναλωτικό αγαθό. Είναι βασικό ως προς την επιβίωση των ανθρώπων και των επιχειρήσεων. Ως εκ τούτου ο εκβιασμός των καταναλωτών, πέρα από απαράδεκτος είναι και επικίνδυνος: είναι απολυταρχικός.

Κι έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό όταν το ελληνικό κράτος καθώς επιτρέπει αυτές τις πρακτικές και επιβάλλει χαράτσια μέσω της ΔΕΗ παραβιάζει κραυγαλέα την Ευρωπαϊκή Ντιρεκτίβα για τον Ηλεκτρισμό στην οποία ξεκάθαρα τονίζεται ότι:

«Τα κράτη μέλη θα πρέπει να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα για να προστατέψουν τους καταναλωτές και ιδιαίτερα θα πρέπει να πάρουν όλα τα μέτρα για να προστατέψουν τους ευάλωτους καταναλωτές. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε μέλος κράτος θα ορίσει ποιος είναι ευάλωτος ως καταναλωτής – που μπορεί να αναφέρεται στην ενεργειακή φτώχια – και θα απαγορεύει τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος σε αυτούς τους καταναλωτές σε περιόδους κρίσης».

Κι ακόμα παραπέρα, σύμφωνα με την ίδια ντιρεκτίβα, κάθε κράτος μέλος πρέπει:

«να διασφαλίζει την υψηλή προστασία του καταναλωτή, ειδικά αναφορικά με όρους συνεργασίας αλλά και με τους μηχανισμούς διακανονισμού διαφορών μεταξύ καταναλωτή και εταιρείας. … θα πρέπει να δίνεται η δυνατότητα σε κάθε καταναλωτή να μεταφέρεται εύκολα σε άλλο προμηθευτή ενέργειας».

Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Κάποιοι δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί το μέγεθος του ατοπήματός τους.

Γράφει ο Γιάννης Αγγελάκης