Ηράκλειο| Μάνα με δύο γιούς, 2 χρόνια δίχως φώς, 5 δίχως νερό!
Τριμελής οικογένεια στις Πατέλες Ηρακλείου. Μητέρα και οι δυο άνεργοι γιοι της, ζουν δύο χρόνια χωρίς ρεύμα και συνολικά τα πέντε τελευταία χωρίς νερό, με την Πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς να τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Μόλις πέσει η νύχτα, ανάβουν λίχνους ενώ για να ζεσταθούν, τώρα το χειμώνα, με το σπίτι τους να μπάζει από παντού και το ηλεκτρικό να μην υπάρχει, η μόνη τους λύση είναι το υποτυπώδες τζάκι που έχουν, όπου και πάλι όταν ξεμένουν από ξύλα δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Το τραγικότερο όλων όμως, είναι ότι αναγκάζονται να συμβιώνουν με δεκάδες τρωκτικά και ποντίκια που καθημερινά βρίσκονται εντός και εκτός του παλιού και σε άθλια κατάσταση σπιτιού τους, με τους όποιους κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.
Χτυπούν τις πόρτες των γειτόνων τους, παρακαλώντας για λίγη βοήθεια. Νερό για να κάνουν μπάνιο και ένα κομμάτι ψωμί για να φάνε.
«Μας έχουν κόψει το ρεύμα και το νερό και αναγκαζόμαστε να ζητάμε από τους γειτόνους να μας βοηθήσουν. Έχουμε ένα λουξάκι και ανάβουμε κεριά για να δούμε. Ανάβουμε το τζάκι για να ζεσταθούμε. Νερό τρέχουμε στη γειτονιά να βρούμε για να πλυθούμε. Τι άλλο να κάνουμε; Δε μας νοιάζει για εμάς τόσο, αλλά για τη μάνα μας. Ελπίζουμε στην ευαισθητοποίηση του κόσμου προκειμένου να βοηθηθούμε και να επιζήσουμε», λέει ο Παναγιώτης, ένας εκ των δυο γιων της οικογένειας.
«Κάθε βράδυ πάω στην εκκλησία για να πάρω κεριά ώστε να έχουμε φως», αναφέρει η κ. Μαρίνα, μητέρα της οικογένειας, μη μπορώντας να κρύψει τα δάκρυά της για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Η ανεργία δυστυχώς χτύπησε και τα δυο παιδιά της, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στους λογαριασμούς. Για το λόγο αυτό και τους έχει κοπεί το νερό και το ρεύμα. Όμως λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για ένα πιάτο φαγητό.
Με τα προβλήματά τους να μην έχουν τελειωμό και έχοντας πλέον φτάσει στο έσχατο σημείο, τα δυο αγόρια της κ. Μαρίνας ζητούν στήριξη από τους αρμόδιους της Πρόνοιας και την ίδια στιγμή μια δουλειά για να μπορέσουν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο και παράλληλα να στηρίξουν τη μάνα τους. «Αυτό που ζητάμε είναι μια δουλειά ώστε να μπορέσουμε και πάλι να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν ζητιάνοι», λέει ο Μανόλης αισιοδοξώντας ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί για το δράμα τους.
