«Δεν υπάρχει κράτος»… λένε μερικοί…

«Δεν υπάρχει κράτος…», αυτήν τη φράση την ακούμε και θα την ακούσουμε πολλές φορές. Τελευταία την ακούσαμε συχνά με τις καταστροφές στη Μάντρα όταν χάθηκαν σε λίγες ώρες 24 άνθρωποι και δεκάδες σπίτια καταστράφηκαν. Την ακούμε συχνά αυτές τις μέρες που μια φωτιά λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας θέρισε δεκάδες ζωές και έσβησε από το χάρτη ολόκληρες περιοχές.

«Δεν υπάρχει κράτος…» λένε πολλοί και το στηρίζουν στο γεγονός ότι, σ’ αυτόν τον τόπο, πίσω από κάθε σχεδόν τραγωδία, πέρα από τον παράγοντα «φύση», πέρα από τον παράγοντα «ανθρώπινο λάθος», υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: Η αδιαφορία μπολιασμένη με την ανικανότητα των ιθυνόντων για την προστασία, πόσω μάλλον, την καλυτέρευση της ζωής των πολλών.

Η αλήθεια είναι όμως ότι κράτος υπάρχει.

Κράτος υπάρχει όταν πρόκειται να εφαρμόσει πολιτική που επιβάλλουν ξένα και ντόπια αφεντικά. Κράτος υπάρχει όταν είναι να επιβληθούν φόροι, να γίνουν περικοπές, να γίνουν παρεμβάσεις αποδόμησης της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας.

Κράτος υπάρχει όταν χρειάζεται για την προστασία της εργοδοσίας να κηρυχθούν απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις παράνομες, κράτος υπάρχει όταν χρειάζεται να προστατευτούν οι πλειστηριασμοί ή να πάρουν το μάθημά τους οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι ή η νεολαία.

Μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την περικοπή των μισθών, ενάντια στην ξένη ακρίδα που χαρακώνει τη χώρα και το λαό και σπέρνει πολέμους και όλεθρο, αντιμετωπίζεται αμέσως από τις δυνάμεις καταστολής. Και στην περίπτωση αυτή το κράτος δεν φείδεται προληπτικών σχεδίων, μέσων και δυνάμεων.

Τότε μάλιστα η κυβέρνηση και ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός με ΜΑΤ και άλλες δυνάμεις λειτουργούν ρολόι!

Εκεί που δεν υπάρχει κράτος… είναι εκεί που χρειάζεται να παρέμβει υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων: Δεν υπάρχει για να εξασφαλίσει εργατικές – λαϊκές ανάγκες σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, δεν υπάρχει για να εξασφαλίσει την προστασία των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων από φυσικές καταστροφές.

Πρόκειται, καθαρά, για πολιτική επιλογή. Θυμήθηκα τα λόγια ενός πατέρα μαθητή μου: «Δεν αξίζει τέτοια τύχη του φτωχού ανθρώπου. Να του ρουφάς και το μεδούλι και όταν γυρνάει σπίτι για να ξεκουραστεί λιγάκι να τον πνίγεις στην πρώτη καταιγίδα και να τον καις στην πρώτη μεγάλη φωτιά».

Αυτό είναι το κράτος τους. Το σύστημά τους. Οι κυβερνήσεις τους. Είναι δυνατόν να υπηρετείται λαός και Κολωνάκι από το ίδιο κράτος;

Γράφει ο Χρήστος Κάτσικας